Filozofia kabalistyczna wykształciła się z tradycyjnego żydowskiego mistycyzmu, sięgającego czasu patriarchów biblijnych. Jako zwarty system pojawiła się jednak stosunkowo późno. Najstarszą zachowaną księgą kabalistyczną jest Sefer Jetzirach, napisana prawdopodobnie w III lub IV wieku n.e., najważniejszą natomiast jest zbiór traktatów różnych autorów znany jako Sefer ha-Zohar, a powstały w XIII - wiecznej Hiszpanii. Na tych dwóch tekstach opiera się cały późniejszy kabalizm, zarówno żydowski, jak i chrześcijański.

Centralnym symbolem kabały jest tzw. Drzewo Życia, czyli diagram obrazujący w schematyczny sposób powstanie i budowę wszechświata, a także atrybuty Boga. Symbol ten składa się z dziesięciu kółek zwanych sefirotami i dwudziestu dwóch linii łączących, zwanych "drogami mistycznymi".
Serofity są ponumerowane od 1 do 10, a drogi mistyczne od 11 do 32 i początkowo symbolizowały dziesięć cyfr i dwadzieścia dwie litery alfabetu hebrajskiego, które w sumie mogą opisać cały wszechświat. Drzewo Życia przedstawia również kolejne emanacje boskie, z których dziesiąta jest naszym materialnym światem, a pozostałe to światy wyższe, stopniowo coraz bliższe nierozpoznawalnego Boga.

Tekst pochodzi z II tomu MANDALI ŻYCIA napisanej przez Leszka Weresa.