T'ai c'hi t'u lub inaczej yin - yang jest symbolem Taoizm'u. Przedstawia dwie "ryby": ciemną z białym okiem i białą z okiem ciemnym, goniące się wzajemnie wokół okręgu. "Ryby" symbolizują dwoistość światła i ciemności: yin - pierwiastka żeńskiego, pasywnego, biernego, ciemnego oraz yang - czyli pierwiastka męskiego, aktywnego, jasnego; stronę prawą i lewą; górę i dół. T'ai c'hi t'u jest symbolem integracji świata przeciwieństw.

"Wszyscy na świecie uważają piękno za piękno, tylko dla tego, że istnieje brzydota. Wszyscy uważają dobro za dobro, tylko dla tego, że istnieje zło. Posiadanie zatem pojawia się wraz z nieposiadaniem. Trudne z łatwym się uzupełniają. Długie, krótkiemu jest przeciwne. Wysokie i niskie się podtrzymują. Głos i dźwięk zgadzają się ze sobą. Przód i tył idą swoim śladem. Mędrzec przeto oddaje się nie działaniu. Naucza bez słów. Tysiące rzeczy powstaje nieustannie i ginie. Mędrzec tworzy, lecz nie posiada. Pracuje, lecz nie szuka korzyści. Zapomina o skończonym dziele, dlatego trwa ono wiecznie".

Tao to droga, na której ma być zjednoczone to co zostało rozdzielone. Odmienny kolor oka u ryb, jest zalążkiem przeciwności tkwiących w nas samych. Idąc drogą Taoizmu, łączymy przeciwieństwa w jedną całość i rozwijamy się w sposób nieosiągalny na drodze świadomości.

"Nie chwaląc uzdolnionych zapobiega się waśniom. Nie gromadząc bogactw unika się kradzieży. Nie patrząc na to co nęci nie niepokoi się serca. Mędrzec, przeto tak rządzi, że pustymi czyni umysły, a pełnymi żołądki. Ambicja ludzi osłabia, lecz wzmacnia ich kości. Gdy lud będzie wolny od pragnień i wiedzy ci, co ją posiedli nie ośmielą się jej używać. Gdy nie ma działania, wszystko dobrze się układa".

2600 lat temu, w Chinach, powstały dwie wielkie szkoły filozoficzne: Taoizm i Konfucjanizm. Taoizm w przeciwieństwie do Konfucjanizmu zalecał ludziom postępowanie zgodne z naturą, a nie podporządkowywanie się zobowiązaniom społecznym, wynikającym z obowiązującego prawa. W rozumieniu Taoizmu być wolnym od konwencji społecznych nie znaczy je odrzucać, tylko nie być przez nie oszukiwanym i wykorzystywanym oraz umieć je wykorzystywać jako narzędzia.
Założycielem Taoizmu był mędrzec Lao Tze. Największym jego dziełem był traktat filozoficzny Tao Te Ching, czyli Księga drogi i cnoty. Taoiści przyjęli i rozwijali tradycyjną chińską koncepcję istnienia świata, opartą na oddziaływaniu dwóch przeciwstawnych elementów: Yin {żeński} i Yang {męski}.


Zgodnie z Tao, człowiek powinien poddawać się ruchowi, zachowując postawę Yin, oznaczającą bierność. Należy to rozumieć jako działanie z inspiracji otoczenia, w sprzyjającym momencie i zgodnie z pojawiającymi się możliwościami zewnętrznymi. Zgodnie z tą zasadą należało odrzucić realizację własnych planów i ambicji, podporządkowując się Tao.

"Człowiek, kiedy się narodzi jest miękki i słaby. Kiedy umrze jest twardy i sztywny. Rośliny, gdy zielone, są miękkie i soczyste. Gdy umierają, więdną i schną. Tak więc to, co sztywne i nieugięte jest po stronie śmierci. To, co miękkie i giętkie jest po stronie życia. Przeto nieustępliwa armia nigdy w walce nie zwycięży. Drzewo, które się nie ugina łatwo się łamie. To, co twarde i mocne padnie, to co miękkie i słabe zwycięży".

Zasadniczą postawą taoisty wobec świata jest wu-wei, którą można objaśniać jako nie działanie, niewykorzystywanie, nie staranie się, a w praktyce oznacza działanie bez zmuszania, bez wścibskiego, nachalnego i egoistycznego wysiłku. Działając zgodnie z wu-wei, można przejść dowolnie obraną drogę życia.

"Przeto ten, kto trwale pozbawiony jest pragnień wszelkich, potrafi dostrzec subtelną istotę Tao, ten zaś, kto niezmiennie tkwi w pętach swych pragnień, może tylko ujrzeć zewnętrzną pozorność rzeczy".

Wszystkie działania człowieka powinny odbywać się zgodnie z zasadą wu-wei i nie mogą zakłócać Wewnętrznej Natury rzeczy. Im bardziej człowiek ingeruje w naturalne prawa, tym bardziej zakłóca porządek świata. Taoizm przeciwdziała wszelkim objawom społecznego przymusu, rozwijając naturalną spontaniczność charakterystyczną dla dzieci. Człowiek nie wymyślił nic bardziej genialnego niż funkcjonowanie ludzkiego organizmu, życie roślin i zwierząt. Cała jego wiedza i przezorność jest niczym wobec doskonałości tych zjawisk. Wiedza i nauka czynią umysł ociężałym, oddzielają go od rzeczywistości. Ich istotą jest nadawanie nazw, klasyfikowanie i szufladkowanie, co przeszkadza w docieraniu do prostej, naturalnej istoty rzeczy.

"Oczyść się ze wszystkiego, bądź pusty. Niech umysł twój pozostanie w spokoju. Tysiące rzeczy powstaje i się rozpada, a jaźń oczekuje ich powrotu. Rosną, rozkwitają i powracają do źródła. Powrót do źródła, to powrót do spokoju; oto porządek natury. Porządek natury jest niezmienny. Kto poznał stałość posiada wgląd, kto nie poznał stałości, ku zgubie zmierza. Kto poznał stałość ma otwarty umysł. Z otwartym umysłem otwarte masz serce. Z otwartym sercem działasz po królewsku, a gdyś, jak król, sięgasz do boskości. A kiedyś boski jednoczysz się z Tao. Zaś jedność z Tao daje nieśmiertelność. I choć ciało umiera, Tao nie przemija".

Taoistyczna postawa "wu wei" wymagała spontaniczności, którą zapewnić mogło tylko wyzbycie się fałszywych, niezmiennych przekonań. Aby to osiągnąć taoiści stosowali praktyki medytacyjne, mające przywrócić naturalną równowagę organizmu człowieka. Osiągnięte w ten sposób zrównoważenie Yin i Yang dawało w rezultacie Xu { pustkę }, stan bez myśli, w którym umysł "jak puste naczynie" mógł napełnić się prawdziwym odbiciem świata.

{ Cytaty z "Księgi drogi i cnoty" - Lao Tze. }