Życie człowieka jako pielgrzyma

Życie człowieka jako pielgrzyma jest nierozdzielnie związane z podróżą w swoim znaczeniu dosłownym. Zmiana miejsca. Z opuszczeniem przestrzeni udomowionej, znajomej, wokół domu i przejściu do przestrzeni nieznanej, dzikiej. Dzięki procedurze udomowieniu domu, konstruuje się przestrzeń świętą, przestrzeń zewnętrzna zawsze pozostanie obca, zaludniona przez wrogie istoty złe groźne dla istot ludzkich. W zasadzie przemieszczając się wchodzimy w sfery innych istot. Z tego właśnie wynika niebezpieczeństwo . Oddalając się od domu jesteś narażony na nieznane zjawiska przyrody. Wybierając się w podróż musisz pozostawić znaną i oswojoną przestrzeń swojego domu, żeby zderzyć się z nieznanym i niebezpiecznym. To właśnie na drodze w czasie podróży na podróżnych czyhają potwory i zjawy. W nocy wychodzą demony i czarownicy. Potrafią zamienić się w rycerza, zwierzę: psa, osła konia, świnię, żmiję nawet w kamień. Czasem tylko straszą, a czasami nie dają przejść. Ale nigdy się nie wie czy nie stanowią poważanego niebezpieczeństwa. Po nocach także chodzą tzw. płaczki, zapowiedzi rychłej śmierci. W czasie podróży można napotkać tzw. złe powietrze. Wiatr który przychodzi z różnych stron i przynosi chorobę. Samą chorobę identyfikuje się z powietrzem ponieważ jej nie widać. "można napotkać cos złego na drodze, przychodzi powietrze. Złe powietrze jak perfumy, tego nie czujesz. Inna osoba jest chora i ty napotkasz tę chorobę". Jeżeli ktoś jest słaby, nie ma wystarczających sił witalnych, może zachorować.