Berberowie, Berberzy, autochtoniczna ludność Afryki Pn. i Sahary (8–10 mln, 1987); mieszkają gł. w Maroku i Algierii, także w Nigrze, Mali, Mauretanii, Tunezji, Libii, Burkinie Faso i Egipcie; języki berberskie; pierwsze państwo Berberów (Maurów, Numidów i in.) w III-II w. p.n.e.; za panowania rzym., wandalskiego i bizant. częściowa chrystianizacja Berberów; od VIII w. wpływ kultury arab. i islamizacja; począwszy od III w. ekspansja Berberów w głąb Sahary (posługując się wielbłądami dotarli do pd. krańców pustyni); w XI w. na Saharze panowała dynastia Almorawidów; w średniowieczu w Maghrebie istniały państwa muzułm., rządzone przez berberskie dynastie; Berberami z pochodzenia byli niektórzy cesarze rzym. (dynastie Sewerów i Gordianów) oraz filozofowie chrześc., m.in. Tertulian i św. Augustyn; współcześnie gł. odłamy Berberów to: Kabylowie, Szauja, Rifenowie, Braber (Imazighen), Szilha, Mzabici, Zenata i Tuaregowie; wyznają islam, uznają też plemienne prawo obyczajowe; tradycyjnymi zajęciami Berberów osiadłych i półosiadłych jest uprawa zbóż i hodowla bydła, koczowników - pasterstwo; tradycyjna organizacja społ. (z wyjątkiem Tuaregów) to rodziny patriarchalne i rody patrylinearne oraz rady starszych; słynne są rzemiosło Berberów - broń sieczna, wyroby ze skóry, biżuteria, kobierce - a także tańce, muzyka i poezja.