Doświadczamy otaczający nas świat poprzez sekwencję zdarzeń, które zapamiętujemy, by później je przywoływać. Mózg zapisuje wszystkie informacje w kontekście czasowym. W ten sposób tworzymy naszą historię, budujemy tożsamość, nasze Ja i ego.
Obrazy przywołujemy z pamięci, gdy zobaczymy coś podobnego, w zbliżonym kontekście. I wtedy dopasowujemy wizje do rzeczywistości, dokonując przy tym ciągłego przewidywania zdarzeń. Zawarte w pamięci wspomnienia pozwalają usłyszeć słowo, nim ktoś je wypowie. Potrafią to robić wszystkie ssaki, u ludzi jest to jednak znacznie bardziej rozwinięte. U różnych osób te same bodźce powodują różne reakcje.
Działając, nie zadajemy sobie pytania co widzę? Nie. My przywołujemy z pamięci wizję, adekwatną do tego co postrzegamy. Kupując proszek do prania, oczekujemy rezultatów pokazanych w telewizyjnej reklamie. Tym sposobem pasożytnicze idee, memy, uprowadzają nasze mózgi.
Opisane wyżej sprzężenie zwrotne pozwala jednak podejmować inteligentne decyzje i umożliwia złożone działania. Właśnie dlatego inteligencję badamy weryfikując umiejętność przewidywania rozwiązań. Często jednak te złożone mechanizmy wykorzystujemy nieopatrznie.
|