Był uważany za najbogatszego włóczęgę w Europie i za XIX-wiecznego idealistę-marzyciela, który wierzył w postęp nauki upatrując w nim drogę do szczęścia ludzkości. Znaczną część swojego życia spędził za granicą.

Alfred Bernhard Nobel urodził się w Sztokholmie 1833, zmarł w swojej włoskiej posiadłości w San Remo w 1896 r.

Władał biegle 5-cioma językami. O jego edukację troszczyli się prywatni nauczyciele, do szkół nie uczęszczał. Pomimo to dzięki wytężonej pracy w laboratoriach swego ojca i własnym przemyśleniom stał się znakomitym chemikiem i wynalazcą.

Uniwersytety w Sztokholmie i Uppsali przyznały mu doktoraty honorowe. Był członkiem Instytutu Królewskiego w Londynie i Societe des Ingenieurs Civils w Paryżu, a także Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Powołanie do życia Królewskiej Akademii Nauk w 1739 r., było przełomowym wydarzeniem w rozwoju szwedzkiej nauki, w jej ukierunkowaniu na racjonalne poznawanie świata oraz naukowe eksperymenty.

Odziedziczył po ojcu Immanuelu Noblu fabryki, które rozwinął do 80-ciu funkcjonujących w 20-u krajach i stał się również znanym przemysłowcem.

Dynamit

Ten utalentowanym chemik był niezwykle płodnym wynalazcą, w ciągu swojego życia stał się właścicielem 355 patentów. Najbardziej znane jego wynalazki to materiały wybuchowe wykorzystywane w górnictwie m.i. dynamit (1866 r.), czy bezdymny proch, a także materiały syntetyczne takie jak sztuczna skóra, czy sztuczny kauczuk. Swoje wynalazki bez zwłoki wdrażał w przemyśle.

Autor: Katarzyna Kemus