W warszawskim Centralnym Domu Qultury odbył się koncert muzyka, śpiewaka i instrumentalisty, szamana, nauczyciela (mistrza) śpiewu gardłowego, rzeźbiarza w kamieniu i drewnie, wytwórcy bębnów dungur (ramowych, szamańskich) Gendosa - Gennady Chamzyryna.

W koncerty mistrza wplatane są elementy mistyczne, szamańskie. Każde wystąpienie rozpoczyna się rytuałem oczyszczenia sceny. Szamańskie kamłanie powiązanie jest z brzmieniem rytualnych instrumentów:

• blaszanego bębna druidzkiego,
• buddyjskiego dzwonka,
• tuwińskiej drumli czy
• szamańskiego bębna - dungura.

Na zdjęciu widzimy muzyka w jurcie, której drewniane elementy konstrukcji połączone są kawałkami skóry.

Khoomei

Khoomei jest to śpiew gardłowy, alikwotowy, charakterystyczny dla Mongolii i Tuwy.

Na pograniczu Syberii wciąż spotkać można wyznawców animistycznych religii i przewodzących im szamanów. Współczesność z trudem dociera w tamte rejony. Khoomei pozwala na wydobywanie do czterech dźwięków jednocześnie. Pierwszy to dźwięk podstawowy - o stałej, piekielnie niskiej częstotliwości, brzmiący głęboko niczym dubowy bas.

Pozostałe to dźwięki harmoniczne, świszczące wysoko. Daje to niezwykłą wibrację o pierwotnym, atawistycznym wręcz posmaku, przenikającym słuchacza na wskroś. Stwarza to poczucie obcowania z czymś tajemniczym i naturalnym zarazem. Operując znajdującymi się w krtani organami głosowymi, Tuwińcy perfekcyjnie modulują częstotliwość fal dźwiękowych, jakby czynili z gardła syntezator. Taka technika ćwiczona jest dziś na Zachodzie jako śpiew alikwotowy lub harmoniczny. Jej naturalną kolebką jest Azja Centralna, bezkresna przestrzeń stepów oferująca niezwykłe warunki akustyczne i postrzegająca naturę jako świat duchów, religię animistyczna.

Khoomei zrodziło się jako próba naśladowania odgłosów wiatru, potoków i zwierząt, rodzaj uczestnictwa w naturalnym toczeniu.(o khoomei na podstawie tekstu Rafała Księżyka.

Autor: Krzysztof Drupka