Goethe jest najbardziej znany jako autor Fausta. Pierwsza ludowa relacja o życiu wędrownego lekarza Sabellicusa zwanego Faustusem - szczęśliwcem została wydrukowana we Frankfurcie w 1587 roku. Goethe pisząc Fausta czerpał natchnienie z widowisk ludowych. Swojego doktora Fausta tworzył 60 lat.
Faust to jak gdyby Werter z powieści "Cierpienia młodego Wertera", który przezwyciężył kryzys dzięki odnalezionej radości oraz woli życia.

Faust

Faust w swym "ciemnym pędzie" chce własnej satysfakcji, realizacji egoistycznych celów, bezgranicznych rozkoszy życia, złota, zabawy, dziewcząt, sławy, czując jednocześnie, że nie zadawalają go w pełni wszystkie skarby świata, ani dostępna rozkosz. Podejmuje więc walkę z cynicznym i realnym Mefistofelesem.
W jej rezultacie wyzwala się od wpływu Mefistofelesa, czyniąc go posłusznym. Jednocześnie uświadamia sobie, że zadaniem człowieka nie jest jedynie realizacja własnych pragnień ale również uczestnictwo w pracy dla dobra przyszłych pokoleń.

Boginie

Druga część Fausta pokazuje świat wyższy, szerszy, pozbawiony ciemności zmysłów - określany jako "wieczna kobiecość, wieczne trwanie".
Kiedy Faust zstępuje w głąb największych tajemnic, pragnąc wydobyć stamtąd piękno, brak mu słów. Te tajemnicze, prastare boginie, twórczynie bytu i kształtów, żyją poza przestrzenią i czasem. Ucieleśniają one ostateczny sens istnienia. Wszystko jest tu wyobrażeniem - "każdy musi tę głębię sam wypełnić".

Autor: Katarzyna Kemus