LITERATURA.
---
Periodyzacja literatury chińskiej pokrywa się w zasadzie z okresami panowania dynastii chińskich. Epoka przedklasyczna (XIV–VI w. p.n.e.) to głównie inskrypcje wróżebne na wyrobach z kości i napisy na brązach, o których wiedza opiera się na zabytkach, odkrytych lub zidentyfikowanych dopiero niedawno. Dzieła epoki klasycznej (VI–III w. p.n.e.) dotarły w postaci, jaką przekazała tradycja. Powstały wtedy podstawowe dzieła kanonu konfucjańskiego: Księga pieśni, Księga dokumentów, Księga przemian, Wiosny i jesienie, Dialogi konfucjańskie, ponadto traktat Mengzi, dzieło taoizmu filozoficznej Tao Te Czing, Prawdziwa księga południowego kwiatu Zhuangzi. Tworzył pierwszy nieanonimowy poeta Qu Yuan. W 213 p.n.e. władca z dynastii Qin wydał rozkaz spalenia ksiąg filozoficznych, a w wyniku upadku dynastii spalono pałac i bibliotekę cesarza; oba te wydarzenia spowodowały upadek chińskiej literatury klasycznej. W epoce Han (206 p.n.e.–220 n.e.) nastąpiło odrodzenie i rekonstrukcja dzieł klasycznych, co wpłynęło na powstanie sztuki komentatorskiej i tradycji filozoficznej. Bujnie rozwinęła się historiografia, zaczęto pisać kroniki dynastii (Sima Qian, Ban Gu). Poezja, wyrosła z tradycji Qu Yuana i oparta na wzorach chińskiej pieśni ludowej yue-fu, zamieniła się na dworską. Stworzono poematy opisowe fu (Cia I, Sima Xiangru). Pod koniec epoki powstały pierwsze oryginalne dzieła buddyjskie. Następne 3 stulecia (220–589) były okresem triumfu buddyzmu i ożywienia taoizmu.