Indie wyobrażałam sobie jako kraj obrzędów, świątyń i miast o niezwykłych baśniowych nazwach. Starodawność cywilizacji indyjskiej, jej głębia czasowa, dziedzictwo duchowe, dorobek kultury, jeszcze przed przyjazdem tutaj wzbudzały mój szacunek.

Tu na miejscu poczułam wielkość tego kraju. Niewiele jest krajów na świecie o podobnym bogactwie kulturowym. Indie to konglomerat rozmaitych ludów, kultur, języków i religii. Uderzająca wielość doktryn, bogów, rytuałów.

Już na lotnisku pośród długich marmurowych korytarzy widać ogromne posągi indyjskich bóstw. Przestrzeń jest duża, ale i ludzi mnóstwo. Wizerunki indyjskich bogów konkretyzują najbardziej abstrakcyjne myśli duchowe i zarazem cielesne.

# Starożytność

Starożytność cywilizacji indyjskiej jest zdumiewająca. Zaczęła się przed wielu tysiącami lat, gdy dżungle nad Gangesem i Jamuną zasiedli pierwsi przybysze Dasjowie. W dolinie Indusu cywilizacja kwitła już między 2500 a 1700 rokiem przed Chrystusem. Później Indie pozostawały w nieustannych związkach z ludami i cywilizacjami Starego Świata: z Mezopotamią, z kulturami perską, grecką, kuszańską, rzymską, chińską, afgańską i mongolską. Filozofia, religie i sztuka Indii były przejmowane przez inne ludy azjatyckie np. przenikanie buddyzmu na Cejlon, do Chin, Korei, Japonii i do Południowo - Wschodniej Azji.

Indyjska historia jest nie tyle następstwem epok, co nałożeniem się na siebie różnych ludów, religii, instytucji i języków. W dziejach Indii jest mniej powstań i walk klasowych niż w dziejach Europy.

Religia hinduska jest zlepkiem różnych wierzeń i mitów. Ma niezwykłą siłę asymilacji. Niczym metafizyczny wąż boa absorbuje w siebie kultury, bogów, języki i obce wiary.
Słowo hinduizm jest pochodzenia perskiego i pojawiło się po raz pierwszy dopiero w XIII wieku n.e.. Zostało wprowadzone przez Arabów w celu oznaczenia kultu bóstw hinduskich.

Autor: Katarzyna Kemus